หลงรักคนในความฝัน

ตอนที่0 สัญญาพานพบ

คงไม่มีใครเชื่อว่าจะมีความฝันหรือนิมิตร ฉันเองเพื่อจะตามหาใครสักคนในความฝันนี้ที่ไม่ว่าจะฝันกี่ครั้งก็จะมีคนๆหนึ่งบอกฉันว่าจะรออยู่ที่ไหนซักแห่ง ทุกครั้งที่ตื่นจากฝันนั้นจะรู้สึกอบอุ่นไม่จางหายฉันเคยบอกเรื่องนี้กับใครก็ไม่มีใครฟังฉันสักคน   ฉันเลยแต่งนิยายเรื่องเกี่ยวกับความฝันของฉันเพื่อตามหาเขาคนนั้นเผื่อว่าเขาจะบังเอิญเห็นนิยายของฉันเข้า ถึงแม้ว่าจะรู้โอกาสที่มีจะน้อยมาถึงขนาดเป็นไปไม่ได้เลยก็เถอะแต่ว่าก็ต้องลองดูก่อนจริงไหม

 วันนี้ฉันตื่นมาพร้อมกับฝันถึงบุรุษคนหนึ่งกำลังนอนอ่านหนังสือบนเก้าอี้โยกที่บ้านกลางน้ำ ในตอนนั้นในความฝันเหมือนฉันจะรู้จักและสนิทสนมกับเขาคนนั้นมาก  ฉันเข้าไปในบ้านพร้อมกับนั่งลงบนเก้าอี้ตัวยาวข้างๆอีกตัว พร้อมกับยิ้มบางๆก่อนจะกล่าวบางอย่างขึ้นมาว่า “มัวชักช้าไม่พูดไม่จา อย่าคิดว่าคนอื่นไม่รู้ว่านายคิดอะไร”

 บุรุษร่างสูงค่อยๆเลื่อนหนังสือออกไปพร้อมกล่าวขึ้นมาว่า “ถ้าเจ้ารู้อยู่แล้วคำถามคงไม่มี เหลือแต่ว่าคำตอบของคำถามนั้นคืออะไร” ก่อนจะส่งสายตาบางอย่างมาที่ฉัน

ฉันในตอนนั้นได้แต่นั่งกลั้นยิ้มและหลบสายตาพร้อมกับกล่าวขึ้นมาอย่างเบาๆว่า “ อืม ตกลง” พอสิ้นเสียงฉันร่างสูงก็ลุกขึ้นมานั่งพร้อมเอนตัวมานอนหนุนตักของฉันพร้อมกับเอื้อมมือไปลูบผมฉันไปมาเบาๆ และกล่าวขึ้นมาว่า “เจ้ารู้ตัวไหมว่าไม่ค่อยมีใครหรือสตรีนางใดชอบข้าอย่างที่เป็นเพียงเพราะข้าหน้าตาหวานและสวยกว่านาง หึๆ”พรางหัวเราะด้วยสายตาขบขัน  แต่ฉันในตอนนั้นนั่งยิ้มแล้วก็ก้มลงไปมองตาเขาแล้วกล่าวเบาๆข้างๆหูเขาขึ้นมาว่า “แต่ว่าฉันชอบไปแล้วนี่”พร้อมกับจุมพิตที่หน้าผาก เพียงเท่านั้นร่างสูงก็หน้าแดงลุกลี้ลุกลนไปหมดก่อนจะลุกพรวดพราดไป  และกล่าวไว้ว่า  “สักวันข้าและเจ้าจะได้เจอกัน ได้โปรดรอข้า ถึงตอนนั้นข้าจะมารับเจ้า” 

ฉันได้แต่ยิ้มเศร้าๆแล้วถามไปว่า“แล้วฉันจะรู้ได้ยังไงว่าเป็นนาย”   

“เมื่อถึงเวลานั้นเจ้าจะรู้เองว่าเป็นข้า” 

“แล้วถ้าฉันจำไม่ได้ล่ะ” 

“หากเป็นเช่นนั้นข้าจะทำให้เจ้าจำข้าได้”  แล้วหลังจากนั้นฉันก็ได้ตื่นขึ้นแต่น่าแปลกที่ทุกครั้งที่ตื่นขึ้นฉันจะจำหน้าตาของเขาคนนั้นไม่ได้หรืออาจจะได้แค่เลือนราง แต่ทว่าเสียงและท่าทางของเขาฉันยังจำได้ชัดเจนไม่เลือนหาย